De laatste tijd heb ik veel moeten nadenken over de vraag: zou jij wel een goede moeder zijn? What? Seriously? Natuurlijk zou ik een goede moeder zijn! Maar wat een arrogant antwoord… we maken allemaal fouten, life is one fucking big mess, dus waarom zou dit anders zijn?
Ik had er nooit effectief over nagedacht, omdat ik nooit een kind alleen zou kunnen opvoeden. En daar ging ik vanuit, dat ik mijn kind alleen zou opvoeden, want ik had nooit echt een goede stabiele relatie gehad. Een relatie met iemand die ook gaf om wat ik nodig had en hoe ik mij voelde. Nooit iemand die mij steunde… nooit het partnerschap… het ‘team’ gebeuren… het ‘let’s do this together’. Ik zou er gewoon compleet alleen voor staan.
But lately… realiseer ik mij dat niet alle mannen zo zijn. En een stabiele basis wel mogelijk zou zijn. Het blijft wel enorm moeilijk te geloven dat ik echt ondersteund zou worden en het niet alleen zou moeten doen…. because.. you know… people… don’t really trust them.
Maar zou ik een goede moeder zijn? Zoveel cliënten in mijn praktijk die doodgaan van schuldgevoel omdat ze het gevoel hebben dat ze een slechte moeder zijn. Natuurlijk roep je wel eens, natuurlijk wordt je wel eens kwaad of doe je dingen die je als ouder echt niet zou moeten doen. Natuurlijk zullen er dingen gebeuren die je echt echt had willen vermijden, die je het gevoel geven dat je kinderen op de verkeerde manier worden opgevoed.
Maar het gaat niet om perfectie, het gaat niet om je kinderen groot te brengen in een wereld die perfect is, met de perfecte ouders en de perfecte omstandigheden. Life is a fucking mess… en het is niet de bedoeling dat je die mess probeert te ontwijken, maar hoe je met die problemen omgaat. Hoe je je kinderen laat zien hoe je omgaat met het leven, dat je sorry zegt als je kwaad bent geweest en je de fout op jezelf kan nemen. Dat er felle emoties bestaan, verkeerde reacties, kutmensen die je niet kan vertrouwen, ziektes, de dood, geldproblemen en zijn gevolgen…
Whatever you do…. life stays life… people stay people… problems will always be part of this world. Maar hoe ga je er mee om? Don’t try to perfect… try to be real!
Je kan niet van jezelf verwachten dat je perfect bent! Maar hoe je omgaat met de imperfectie is wat telt! Hoe je er staat als een team, hoe je altijd op elkaar kan rekenen, hoe ruzies worden uitgepraat en fouten worden toegegeven. Hoe je zelf zo bewust kan zijn van je gevoelens en eigen fouten, en ze niet op je eigen kinderen afreageert. Hoe je zo fucking hard aan jezelf werkt dat je je kinderen kan meegeven hoe ze met zichzelf en de wereld kunnen omgaan. Hoe ze positief naar de wereld kunnen kijken en elk obstakel aankunnen omdat ze weten dat ze een stabiele basis hebben waar ze altijd op kunnen terugvallen, ondanks wat er gebeurd is. Weten dat die basis er is… is alles. Een basis … ouders… een team dat je opbouwt, steunt, rekening houdt met jouw gevoelens, met jouw wensen, je aanvaard voor wie je bent, je niet probeert te veranderen tot iemand die je niet wil zijn, je begrijpt, naar je luistert, je knuffelt, je op alle mogelijke manieren laat zien en voelen dat je perfect bent, just the way you are.
I know you want to protect your children from all the bad that is happening in the world…. I know you want to do better and give them all the things you never got… and I know… that it feels like you’re doing horrible… but you’re not…. You can’t protect them from this mess that is called life… and you can’t blame yourself for making mistakes, for reacting in the wrong way… because you are only human! You’re not perfect, you’re real, you’re human! And as long as your children know…. That you will be there… admitting your mistakes… loving them, being there in that unconditional way that every child deserves… trust me… that’s what’s most important
Dutch