De buitenkant, een rebelse tiener, het schild om alle aanvallen en kritiek te mijden, de verdediging om zichzelf te beschermen. Innerlijk, complete razernij, een woede die elke moment getriggerd kan worden en verder en verder opbouwt.
Onzichtbaar zijn de littekens op haar hart die achterblijven door de onverwachte, diep doorboorde messteken, toegebracht door de enige personen die haar zouden moeten beschermen.
Onzichtbaar zijn de racende gedachten waarmee ze zichzelf constant in vraag stelt: Wat doe ik verkeerd? Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom doen ze zo tegen mij?
Onzichtbaar.. is het gevoel dat ze compleet waardeloos is, beter niet zou bestaan, want dan zou ze tenminste niemand meer tot last zijn.
Suddenly suicide does not seem that far away…
Hoe arroganter, hoe rebelser, hoe agressiever, hoe meer we als ouders, leerkrachten, opvoeders het idee krijgen dat we haar dringend wat meer waarden en normen moeten bijleren, meer regels opleggen en vaker de les spellen. Want het is duidelijk dat ze geen respect toont! Wat ze niet zien is dat net dat hetgeen is dat deze ‘rebelse’ tieners net zo ver drijft. Ouders zien niet wat er onder zit, ze zien enkel de (compleet normale) agressiever reactie die ze hebben op de ondragelijke kritiek die hun eigen gevoel van waardeloosheid nog harder bevestigd.
We groeien op in een maatschappij en een opvoedsysteem dat er op gefocust is om kinderen te leren zich te ‘gedragen’. Ouders focussen zich erop om een goed, braaf, beleefd kind te presenteren. Met de gedachtegang dat ze later normaal kunnen functioneren als ‘goede burgers’ en een zo goed mogelijke toekomst tegemoet gaan.
Anders gezegd: je gaat je zo gedragen zoals ik zeg, doe je dat niet, dan zal je het op een of andere manier wel geweten hebben. Kwaad? Wordt vaak niet getolereerd. Wenen? ‘Als je niet stopt met blijten zal ik je eens iets geven om te blijten!’. Blijkbaar zijn het niet de emoties van de kinderen die belangrijk zijn, maar wel hun gedrag. Ze moeten zich op een manier gedragen dat ze ‘aangenaam en respectvol’ zijn. AKA leren alle emoties die niet aanvaard zijn te onderdrukken, zoals bijvoorbeeld kwetsbaarheid en woede. Zelfs enthousiasme en blijdschap wordt soms niet getolereerd.
De meeste ouders hebben nooit geleerd hoe ze met hun eigen gevoelens moeten omgaan, net als hun ouders hebben ze geleerd om zich op een ‘aanvaardbare’ manier te gedragen en alle andere emoties weg te steken, met alle gevolgen vandoen…. See all the fucked up relationships..en de eindeloze prozac voorschriften. Seriously, this is not what you want to teach your child!
Kinderen en tieners worden gepusht om hun gevoelens te onderdrukken omdat hun gedrag (dat komt door hun gevoelens) niet aanvaardbaar is. Ouders focussen op het ‘aanvaardbare’ gedrag of het ‘rebelse’ gedrag en spellen hun kinderen de les, terwijl ze meer dan ooit nood hebben aan begrip en empathie. Het merendeel van de mensen op aarde weet niet hoe hij moet omgaan met gevoelens, niet bij zichzelf en daarom zeker ook niet bij de ander. De wereld is zo enorm ‘hard’ en ‘achterlijk’ als het over gevoelens gaat. En we kwetsen elkaar elke dag door te focussen op wat wel en niet mag in plaats van op de gevoelens die schuilgaan achter dat gedrag. Niemand kijkt naar de intense pijn achter kwaadheid, of het gebroken hart achter een alcoholist, of de totale hopeloosheid van iemand die in tranen uitbarst. In plaats van empathie en begrip te tonen, reageren we instant op het gedrag. Bij woede krijgen we: ‘ik duld dit gedrag niet! toon respect!’, bij alcoholisme krijgen we: je creëert je eigen problemen, je zou beter je best moeten doen!’, en iemand die begint te wenen krijgt te horen dat ze zich het niet moeten aantrekken en harder worden, of erger: ‘je zoekt gewoon aandacht, niemand houdt van een huilebak!’
Hebben we enig fucking idee hoe pijnlijk dit is?? Is er iemand die verder kijkt dan het ‘op het eerste zicht uitziende’ gedrag? Heeft er iemand eigenlijk door welke intense pijn er achter schuilt? Let me tell you again… suicide is not that far away… In Vlaanderen zijn er 3 zelfmoorden per dag! En 28 zelfmoordpogingen! Focus niet op ‘aanvaardbaar’ gedrag! Sta stil bij de pijn die achter gedrag schuilt en reageer daar op!
‘Rebelse’ tieners zijn gekwetst, voelen zich onbegrepen, ongehoord, beschuldigd, bekritiseerd, en extreem alleen. Het laatste wat ze nodig hebben is iemand die hen de les spelt voor hun agressief gedrag dat hen beschermt van de dagelijkse emotionele aanvallen die ze moeten incasseren. De dagelijkse kritiek van wat ze allemaal fout doen en hoe hard ze moeten veranderen. Hoeveel meer bewijs moeten ze krijgen dat ze compleet ongeliefd, ongewenst en waardeloos zijn? Want dit is hun onderliggende gevoel…
Please know this… and show some empathy…
Hoe voel je je? Wat gaat er in je om?
Dat moet verschrikkelijk zijn voor jou
Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt, iedereen in jou situatie zou zich zo voelen
Wat heb je nodig van mij? Wat kan ik doen dat je je beter voelt?
Luister en toon interesse
zonder enige wil om het gevoel of het gedrag te veranderen…
We willen gewoon gehoord, begrepen en geliefd worden…
voor alles wie we zijn…
Don’t you?
Dutch